Into the wild
Door: Jephta
Blijf op de hoogte en volg Laurens
23 Februari 2015 | Chili, Torres del Paine
Je kent het wel, elk gebied heeft zijn eigen geweldige niet te missen, wereldwonder. Als je in het zuiden van Argentinië komt is dit het park Torres de Paine in Chili. Ondanks dat de relatie tussen Argentijnen en Chilenen niet zo liefdevol is (denk aan Amsterdam vs Rotterdam, maar dan hebben ze vroeger ook nog oorlog met elkaar gehad), moeten zelfs de Argentijnen toegeven dat het een heel mooi park is. Dus daar wilden wij graag een kijkje nemen.
Er zijn een paar dingen die je moet weten:
1. Om het park te bereiken neem je een aantal ingewikkelde bussen in verschillende dorpen (reken op zo'n 3 dagen onderweg zijn). Als je weer eens de grens over gaat, wat regelmatig gebeurt, moet je de bus uit, door de paspoortcontrole en langs de hondenbrigade (die hier niet getraind is om drugs op te sporen, maar speurt naar groenten, fruit en vlees, waar Chili heeeel bang voor is).
2. Je kunt in het park alleen slapen in tenten en een soort van berghutten, die je kunt boeken via een agent die 33 (!!) mails nodig heeft om de zaak te regelen. Elke keer een nieuw reisschema met steeds weer een andere fout. Heel leuk om die excel schema's te bekijken (op je smartphone) en dan de fout op te speuren.
3. De wind waait de oren van je hoofd als je niet oppast, dus neem veel mutsen en jassen mee. Ook moet je een hermetisch dicht regenpak mee en goede bergschoenen, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. En oja ook nog een grote fles zonnenbrandmiddel (er zit hier een gat in de ozonlaag) en je bikini, want soms kan het ineens heel heet worden. Ze zeggen hier '4 seizoenen in 1 dag' en niemand durft weersvoorspellingen te doen, dus better be prepared.
Dan is het zover. We vertrekken met de bus die ons dan daadwerkelijk naar het park zal brengen. Na een plaspauze worden we plotseling overgeheveld in 2 kleine bussen, waarmee we, met de backpack op schoot, naar het park gaan. Dat er nog een petje (van Jephta) en een zonnebril (van Laurens) in de andere bus zitten, bedenken we pas als we een uur later de brandende zon in stappen.
Het zou een vrij vlak gebied zijn, zo was ons verteld, maar het enige pad dat we zien gaat steil omhoog. Staan we dan met onze gympies (bergschoenen vonden we maar zwaar en duur). Andere wandelaars beginnen aan de beklimming en als we een groep van 20 Amerikaanse toeristen met Nordic Stokken en een schreeuwende gids aan zien komen marcheren, besluiten we toch maar snel omhoog te gaan om ze voor te blijven. Ik zet een flinke wandelpas in (die in het Vondelpark voor joggen door zou kunnen gaan), doe 5 lagen kleding uit, smeer al snelwandelend mijn armen in met factor 40 en jut mezelf op om snel boven te zijn. Moet kunnen, ik heb de afgelopen maanden immers flink aan mijn conditie gewerkt. Die fluoriserende Amerikaanse huisvrouwen krijgen mij er niet onder.
Toen was ik volledig buiten adem.
Man, lopen in de bergen is toch wel een vak apart.
Dat waren dus de eerste 5 minuten van onze wandeling.
Toch maar door. Iets langzamer tempo.
Op de maat van Jan Klaassen gewoon door blijven stappen, dan komen we er vanzelf.
Na een half uur klimmen kijk ik achterom het dal in. Dat ziet er wel goed uit. Geel begroeide bergen met turquoise rivieren en meren die hun kleur te danken hebben aan de gletsjer waar ze vanaf gesmolten zijn. Als dit een voorproefje is van de uitzichten die we te zien krijgen, hebben ze misschien toch niet overdreven. Hophop, doorwandelen naar de top! De dreigende wolken voor ons lijken steeds zwarter te worden en het begint te spetteren. We komen bovenaan en slaan de hoek om, waar we vol door een windvlaag gepakt worden. Alle truien weer aan. Alleen de dikke jas niet, want die mag niet nat worden en zit veilig in een plastic tas aan mijn rugzak gebonden. Ploeterend tegen de wind in wordt de afgrond naast ons steeds dieper. Er is geen begroeiing meer, alleen nog maar keien.
En dan gebeurt het.
Een tegenligger.
Breed bepakt met tent en kookstel neemt hij een flink stuk van het pad in beslag. Ik bedenk nog dat ik niet te ver op zij moet gaan richting die afgrond en zet me schrap. Hij schampt in volle vaart mijn tas en daar rolt de winterjas, plompverloren moederziel alleen de berg af richting de rivier. Het lijkt minuten te duren, we zien hem gaan en kunnen er helemaal niets aan doen.
De eerste nacht slapen we in een tent. Het is nog steeds droog maar we zien boven het kamp de wolken samenpakken en vrezen dat dit een wedstrijdje tent opzetten in de regen wordt. In stilte vervloek ik die keer dat ik vanuit de caravan in Frankrijk mensen uit heb zitten te lachen die met hun tent aan het vechten waren tegen wind en regen. Soms word je onmiddelijk gestraft, soms na vele jaren. Maar soms ook niet. Onze tent bleek namelijk keurig opgezet en wel klaar te staan op een platautje tussen de bomen. Lekker beschut naast een boom die al omgewaaid was, waardoor er nog maar zo'n 20 andere bomen overbleven binnen de omvalstraal van onze tent. Het beloofde een roerig nachtje te worden. De berghut was een meevallen. Het bleek eigenlijk meer weg te hebben van een gezellig scouting clubgebouw waar we ontvangen werden met een knapperend haardvuurtje. Vanaf de krukjes kon je de keukenploeg aan het werk zien, druk bezig om voor ons een fijn stoofpotje met aardappelpuree klaar te makan.
Mooi detail: Je kon het wachten opleuken met een flesje lokaal gestookte Casillero del Diablo Merlot. Deze kennen we van de 5 Euro Albert Heijn wijnen, maar hier werd hij verkocht voor de schappelijke prijs van... 30 US Dollar. Dat doen we dus maar even niet. Misschien toch maar weer terug naar Mendoza waar je voor 2,30 een lekker flesje wijn op de kop kunt tikken.
Na het diner nog een Zweedse misdaadroman in gedoken (fijn om een e-reader bij je te hebben die niets weegt en waar 100 boeken op staan) bij de open haard en toen de tent in. Het dunne matje werd ruimschoots goed gemaakt door de heerlijke warme slaapzak en daar lagen we dan, ingepakt en wel, te luisteren naar de woeste wind die de bomen liet kraken. Ik vond dat persoonlijk een heerlijk achtergrondgeluid om lekker bij in slaap te vallen, maar er lag iemand in de tent die daar anders over dacht.
Vier keer werd Laurens gewekt uit zijn slaap gewekt door 'een omvallende boom' en 1 keer omdat 'de wind de tent kapot gemaakt had'. De volgende dag bleek de tent net zo ongeschonden als de bomen in het bos en gingen we fris en fruitig (ik vooral dan, Laurens wat minder) op weg naar het volgende kamp.
De W-track, zoals onze 5 daagse wandelroute heet, is dus niet vlak. Ook niet op de dagen waarop je 10 uur moet lopen naar het volgende kamp op paden die geel gemarkeerd zijn. Naast gele paden heb je ook rode paden em een sporadische groen pad. Geel lijkt een vriendelijke kleur, maar betekent zoveel als "je kunt hier rechtop blijven lopen en hoeft nog niet op handen en voeten verder". Gelukkig werden onze inspanningen beloond met geweldige landschappen en uitzichten. Op de foto's zie je maar een deel, maar elke paar uur kwamen we in een compleet nieuwe wereld terecht.
De volgende dagen waren echt te gek. Prachtig weer, fijne slaapplaatsen, goed eten en lekkere warme douches. En tussendoor dan dus nog wat wandelen in het park. Eigenlijk was er maar 1 dag waarop we echt heel veel moesten lopen. Verder hadden we genoeg tijd om regelmatig te pauzeren bij een watertje, van een uitzichtpunt te genieten of een siesta te houden bij een waterval. Het water in het park kun je trouwens overal drinken. Eerst geloofden we het niet, maar toen bleek dat iedereen het deed en er niemand ziek werd zijn we ook over gestapt.
We hebben leuke mensen ontmoet. Ten eerste een bioloog uit Maleisie die foto's aan het maken was voor in tijdschriften, ten tweede een Francaise die de elektonica voor helikopters ontwerpt en als hobby bergen beklimt en ten slotte een Duitste ex-profschoonspringster (gecoached door een heuse DDR coach) die nu liftend door Chili reist en zo ook het totaal onbereikbare park had weten te bereiken.
Bij het eindpunt van de route konden we met de catamaran mee het meer over om daar een bus te pakken. Ook dit laatste stukje van het park was nog even volop genieten. In de bus was iedereen heel stil op wat gesnurk na. Ik wilde nog even een stukje lezen, maar... mijn e-reader lag nog onder mijn kussen in de laatste berghut. Onmogelijk om nog terug te gaan op dit tijdstip en bovendien hadden we de volgende hostels en bussen al geregeld naar Ushuaia, de meest Zuidelijke stad ter wereld. Terug in El Calafate (waar we de overstap moeten maken naar de Ushuaia bus) zitten we op een terrasje. De gedachte dat we de e-reader ook eigenlijk niet echt nodig hebben en dat we hem op de terugweg naar boven misschien nog ergens op kunnen halen als hij gevonden is stelt me gerust. Het enige dat we echt nodig hebben in Ushuaia zijn onze jassen. Mijn jas, die op de boden van de rivier in het park ligt en Laurens zijn jas die... ehm.. ja Laurens, waar is jouw jas eigenlijk??? Uhm... Laurens zijn jas die in de laatste bus is achter gebleven...
Dus, nu zijn we onderweg naar Ushuaia, vlakbij de Zuidpool. Hoe we het daar redden zonder jassen is te lezen in de volgende blogpost.
*edit Laurens: de content van deze post is op sommige punten ietwat overdreven, zo niet totaal uit zijn verband gerukt. Verder mooi verhaal hoor Jephta! Ik heb voor vanavond 2 aparte kamers voor ons gereserveerd. Gezellig he?! ;-)
Er zijn een paar dingen die je moet weten:
1. Om het park te bereiken neem je een aantal ingewikkelde bussen in verschillende dorpen (reken op zo'n 3 dagen onderweg zijn). Als je weer eens de grens over gaat, wat regelmatig gebeurt, moet je de bus uit, door de paspoortcontrole en langs de hondenbrigade (die hier niet getraind is om drugs op te sporen, maar speurt naar groenten, fruit en vlees, waar Chili heeeel bang voor is).
2. Je kunt in het park alleen slapen in tenten en een soort van berghutten, die je kunt boeken via een agent die 33 (!!) mails nodig heeft om de zaak te regelen. Elke keer een nieuw reisschema met steeds weer een andere fout. Heel leuk om die excel schema's te bekijken (op je smartphone) en dan de fout op te speuren.
3. De wind waait de oren van je hoofd als je niet oppast, dus neem veel mutsen en jassen mee. Ook moet je een hermetisch dicht regenpak mee en goede bergschoenen, maar dat spreekt natuurlijk voor zich. En oja ook nog een grote fles zonnenbrandmiddel (er zit hier een gat in de ozonlaag) en je bikini, want soms kan het ineens heel heet worden. Ze zeggen hier '4 seizoenen in 1 dag' en niemand durft weersvoorspellingen te doen, dus better be prepared.
Dan is het zover. We vertrekken met de bus die ons dan daadwerkelijk naar het park zal brengen. Na een plaspauze worden we plotseling overgeheveld in 2 kleine bussen, waarmee we, met de backpack op schoot, naar het park gaan. Dat er nog een petje (van Jephta) en een zonnebril (van Laurens) in de andere bus zitten, bedenken we pas als we een uur later de brandende zon in stappen.
Het zou een vrij vlak gebied zijn, zo was ons verteld, maar het enige pad dat we zien gaat steil omhoog. Staan we dan met onze gympies (bergschoenen vonden we maar zwaar en duur). Andere wandelaars beginnen aan de beklimming en als we een groep van 20 Amerikaanse toeristen met Nordic Stokken en een schreeuwende gids aan zien komen marcheren, besluiten we toch maar snel omhoog te gaan om ze voor te blijven. Ik zet een flinke wandelpas in (die in het Vondelpark voor joggen door zou kunnen gaan), doe 5 lagen kleding uit, smeer al snelwandelend mijn armen in met factor 40 en jut mezelf op om snel boven te zijn. Moet kunnen, ik heb de afgelopen maanden immers flink aan mijn conditie gewerkt. Die fluoriserende Amerikaanse huisvrouwen krijgen mij er niet onder.
Toen was ik volledig buiten adem.
Man, lopen in de bergen is toch wel een vak apart.
Dat waren dus de eerste 5 minuten van onze wandeling.
Toch maar door. Iets langzamer tempo.
Op de maat van Jan Klaassen gewoon door blijven stappen, dan komen we er vanzelf.
Na een half uur klimmen kijk ik achterom het dal in. Dat ziet er wel goed uit. Geel begroeide bergen met turquoise rivieren en meren die hun kleur te danken hebben aan de gletsjer waar ze vanaf gesmolten zijn. Als dit een voorproefje is van de uitzichten die we te zien krijgen, hebben ze misschien toch niet overdreven. Hophop, doorwandelen naar de top! De dreigende wolken voor ons lijken steeds zwarter te worden en het begint te spetteren. We komen bovenaan en slaan de hoek om, waar we vol door een windvlaag gepakt worden. Alle truien weer aan. Alleen de dikke jas niet, want die mag niet nat worden en zit veilig in een plastic tas aan mijn rugzak gebonden. Ploeterend tegen de wind in wordt de afgrond naast ons steeds dieper. Er is geen begroeiing meer, alleen nog maar keien.
En dan gebeurt het.
Een tegenligger.
Breed bepakt met tent en kookstel neemt hij een flink stuk van het pad in beslag. Ik bedenk nog dat ik niet te ver op zij moet gaan richting die afgrond en zet me schrap. Hij schampt in volle vaart mijn tas en daar rolt de winterjas, plompverloren moederziel alleen de berg af richting de rivier. Het lijkt minuten te duren, we zien hem gaan en kunnen er helemaal niets aan doen.
De eerste nacht slapen we in een tent. Het is nog steeds droog maar we zien boven het kamp de wolken samenpakken en vrezen dat dit een wedstrijdje tent opzetten in de regen wordt. In stilte vervloek ik die keer dat ik vanuit de caravan in Frankrijk mensen uit heb zitten te lachen die met hun tent aan het vechten waren tegen wind en regen. Soms word je onmiddelijk gestraft, soms na vele jaren. Maar soms ook niet. Onze tent bleek namelijk keurig opgezet en wel klaar te staan op een platautje tussen de bomen. Lekker beschut naast een boom die al omgewaaid was, waardoor er nog maar zo'n 20 andere bomen overbleven binnen de omvalstraal van onze tent. Het beloofde een roerig nachtje te worden. De berghut was een meevallen. Het bleek eigenlijk meer weg te hebben van een gezellig scouting clubgebouw waar we ontvangen werden met een knapperend haardvuurtje. Vanaf de krukjes kon je de keukenploeg aan het werk zien, druk bezig om voor ons een fijn stoofpotje met aardappelpuree klaar te makan.
Mooi detail: Je kon het wachten opleuken met een flesje lokaal gestookte Casillero del Diablo Merlot. Deze kennen we van de 5 Euro Albert Heijn wijnen, maar hier werd hij verkocht voor de schappelijke prijs van... 30 US Dollar. Dat doen we dus maar even niet. Misschien toch maar weer terug naar Mendoza waar je voor 2,30 een lekker flesje wijn op de kop kunt tikken.
Na het diner nog een Zweedse misdaadroman in gedoken (fijn om een e-reader bij je te hebben die niets weegt en waar 100 boeken op staan) bij de open haard en toen de tent in. Het dunne matje werd ruimschoots goed gemaakt door de heerlijke warme slaapzak en daar lagen we dan, ingepakt en wel, te luisteren naar de woeste wind die de bomen liet kraken. Ik vond dat persoonlijk een heerlijk achtergrondgeluid om lekker bij in slaap te vallen, maar er lag iemand in de tent die daar anders over dacht.
Vier keer werd Laurens gewekt uit zijn slaap gewekt door 'een omvallende boom' en 1 keer omdat 'de wind de tent kapot gemaakt had'. De volgende dag bleek de tent net zo ongeschonden als de bomen in het bos en gingen we fris en fruitig (ik vooral dan, Laurens wat minder) op weg naar het volgende kamp.
De W-track, zoals onze 5 daagse wandelroute heet, is dus niet vlak. Ook niet op de dagen waarop je 10 uur moet lopen naar het volgende kamp op paden die geel gemarkeerd zijn. Naast gele paden heb je ook rode paden em een sporadische groen pad. Geel lijkt een vriendelijke kleur, maar betekent zoveel als "je kunt hier rechtop blijven lopen en hoeft nog niet op handen en voeten verder". Gelukkig werden onze inspanningen beloond met geweldige landschappen en uitzichten. Op de foto's zie je maar een deel, maar elke paar uur kwamen we in een compleet nieuwe wereld terecht.
De volgende dagen waren echt te gek. Prachtig weer, fijne slaapplaatsen, goed eten en lekkere warme douches. En tussendoor dan dus nog wat wandelen in het park. Eigenlijk was er maar 1 dag waarop we echt heel veel moesten lopen. Verder hadden we genoeg tijd om regelmatig te pauzeren bij een watertje, van een uitzichtpunt te genieten of een siesta te houden bij een waterval. Het water in het park kun je trouwens overal drinken. Eerst geloofden we het niet, maar toen bleek dat iedereen het deed en er niemand ziek werd zijn we ook over gestapt.
We hebben leuke mensen ontmoet. Ten eerste een bioloog uit Maleisie die foto's aan het maken was voor in tijdschriften, ten tweede een Francaise die de elektonica voor helikopters ontwerpt en als hobby bergen beklimt en ten slotte een Duitste ex-profschoonspringster (gecoached door een heuse DDR coach) die nu liftend door Chili reist en zo ook het totaal onbereikbare park had weten te bereiken.
Bij het eindpunt van de route konden we met de catamaran mee het meer over om daar een bus te pakken. Ook dit laatste stukje van het park was nog even volop genieten. In de bus was iedereen heel stil op wat gesnurk na. Ik wilde nog even een stukje lezen, maar... mijn e-reader lag nog onder mijn kussen in de laatste berghut. Onmogelijk om nog terug te gaan op dit tijdstip en bovendien hadden we de volgende hostels en bussen al geregeld naar Ushuaia, de meest Zuidelijke stad ter wereld. Terug in El Calafate (waar we de overstap moeten maken naar de Ushuaia bus) zitten we op een terrasje. De gedachte dat we de e-reader ook eigenlijk niet echt nodig hebben en dat we hem op de terugweg naar boven misschien nog ergens op kunnen halen als hij gevonden is stelt me gerust. Het enige dat we echt nodig hebben in Ushuaia zijn onze jassen. Mijn jas, die op de boden van de rivier in het park ligt en Laurens zijn jas die... ehm.. ja Laurens, waar is jouw jas eigenlijk??? Uhm... Laurens zijn jas die in de laatste bus is achter gebleven...
Dus, nu zijn we onderweg naar Ushuaia, vlakbij de Zuidpool. Hoe we het daar redden zonder jassen is te lezen in de volgende blogpost.
*edit Laurens: de content van deze post is op sommige punten ietwat overdreven, zo niet totaal uit zijn verband gerukt. Verder mooi verhaal hoor Jephta! Ik heb voor vanavond 2 aparte kamers voor ons gereserveerd. Gezellig he?! ;-)
-
16 Maart 2015 - 08:52
Irene:
Goed verhaal! en je weet: het is een teken van ontspanning of opperste concentratie als je dingen laat liggen. Gewoon Guanaco wolletje scoren voor Patagonie. enjoy! -
16 Maart 2015 - 09:00
Nienke:
Haha, wat een avonturen! Laurens in een tent die bang is voor omvallende bomen: geen zorgen Lau, your lil' sis has been there (in Beieren, maar toch... ik snap je angst! ;-))
Wel beroerd van de spullen die jullie kwijt zijn geraakt! Maar jullie reden je uiteindelijk vast wel zonder... survival of the fittest, enzo. -
16 Maart 2015 - 11:37
Wil:
Als ik de belevenissen (avonturen)zo lees bekruipt me toch de onrust, wat een verhaal zeg, geen bergschoenen maar gympen geen warme jassen op handen en voeten je voortbewegen soms 10 uur lopen per dag, en op weg naar een gebied dicht bij de Zuidpool, toch maar een waterdicht wolletje scoren!!! lijkt me een goed idee, het is wellicht wat overdone maar geweldig om de avonturen zo te lezen met als geruststeller het commentaar van jou Lau relaxed, ik ben onder de indruk van de foto's jullie bezitten een goed oog voor het maken van goede foto's ,maar dat wist ik eigenlijk al al met al een bijzonder mooi land met een ontspannen sfeer op wat nachtelijke storm en ravijnen (jas verslinders) na ,een ding is zeker jullie hebben een geweldige conditie opgebouwd.
-
16 Maart 2015 - 13:33
Laurens:
Bergschoenen zijn voor pussies! ;-)
Maar om nou te zeggen dat mn hardloopschoenen ontzettend blij met me waren... mwah. Die gaan Argentinië niet meer verlaten.
En die spullen zijn we gewoon vergeten hoor. Dat doe ik namelijk wel eens... dingen vergeten
Weet Irene V alles van ;-). Maar laten we het idd uitleggen als een teken van ontspanning.
Ushuaia overigens ook prima overleefd zonder winterjas (laagjes!). Daarover later vandaag meer.
We zitten namelijk eindelijk op een spot waar genoeg computers zijn, en waar het internet fatsoenlijk is. We knallen vandaag dus nog even verder door met verdere updates van onze belevenissen. We moeten toch pas om 20:00 onze bus hebben en er is hier (Puerto Madryn) verder toch niet veel te beleven. -
16 Maart 2015 - 13:54
Bert:
Goed verhaal en wat een waanzinnig mooi land. Leuk die tentjes. Kamperen is toch wel okee. Fotos van jullie zijn allemaal prachtig. -
16 Maart 2015 - 14:47
Mama Ineke:
Ach waar je mee omgaat word je mee besmet moet je maar denken en alles wat je kwijt bent hoef je niet meer mee te sjouwen (och arme.. ). De avonturen zijn er niet minder om. We kunnen wel in herhaling vallen met :"wat is het mooi waar jullie zitten". Of kunnen jullie beiden zo mooi fotograferen en sta je steeds met je rug tegen de flatgebouwen aan...
Nee hoor, wij zijn net terug uit Friesland en daar zijn ook "enorme" vlaktes vol met ... ganzen en tegenwoordig een grote hoeveelheid windmolens, maar het is niet te vergelijken met jullie uitzichten. Gelukkig gaan jullie later(naar ik heb begrepen) weer warmere streken opzoeken (oja, zonnebril! ) En jullie hebben elkaar (hmmm aparte slaapkamers hihi ). Gelukkig zijn er winkels, misschien niet waar jullie nu zitten bedenk ik... tja en e reader terug?ik ben bang dat ie op de mercado negro beland! Liefs -
16 Maart 2015 - 16:40
Marianne:
OI, Jassen, e-reader, petje, geen bergschoenen ach en wee Maar het belangrijkste is BLIJF LACHEN
En de nacht met aparte bedden KAN wonderen doen.
Ja die berghellingen zijn nu een eitje zonder al dat gesjouw met jullie spullen.
Wat een raar plekje om tenten neer te zetten. Is het zo vreemd omdat de helling afloopt? Er slangen zitten...weet ik veel. De kale boomstammen? Is er een brand geweest?
Maar ik zag ook Jephta's oefening tegen spierpijn (toch Jephta?) Laurens zn mindfullness meditatie jaja
Tom Waes(jullie kennen hem wel) was trouwens pas "Into the wild" Ook vor hem viel het niet mee op DE caravan te bereiken en al helemaal niet toen hij in zn eentjem daar liep(ENG)
Wandelen in de bergen is voor ons platvoeters nooit eenvoudig denk ik. We zijn het niet gewend.
Wat een prachtige baard Lau haha Ik zag hem pas al bij de geweldige foto van de mammie bus.
En brrr zo'n hangbrug...bewoog hij terwijl je erop liep?
Maar vanavond met de bus weer op weg naar het "hopelijk" warme Noorden.
En lekker tukken in die bus want het zullen wel weer heel wat km zijn.
Lau en Jephta genieten!!! Hier komen trouwens 2 mooie dagen aan.(16C) Dan weer 8C tegen het weekend.
Goede rit in de bus en veel plezier verder nog. doeeeeeg Vl en M -
17 Maart 2015 - 11:46
Buuf Cindy:
Wauw wat een avontuur! Super :)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
