Maar hier is helemaal geen hostel... (part 2)
Door: Laurens
Blijf op de hoogte en volg Laurens
13 Februari 2015 | Argentinië, San Martín de los Andes
We rijden in onze huurauto San Martin de Los Andes in, om vanaf daar de volgende dag de in Argentinië wereldberoemde ´7 merenroute´te gaan rijden.
Vooraf niets geregeld. San Martin is immers een mooi gelegen dorp dat ingericht is op vakantiegangers. Accomodatie zou dus geen probleem moeten zijn...
De eerste 3 hotels zijn echter vol. (NO HAY LUGAR = er is geen plek)
... en de volgende 7 ook. Inmiddels is het een uur of 10 en we zijn er wel een beetje klaar mee.
Op naar een cafe met Wifi, om onze redder in bange tijden, Booking.com, om hulp te vragen.
Maar zelfs Booking.com heeft ons niet veel meer te bieden voor deze avond. Gelukkig is er nog 1 huisje beschikbaar. Het is aan de dure kant, maar vooruit. Inmiddels is het 22:30 en we willen (na een lange autorit) stiekem toch wel graag slapen.
Na gereserveerd te hebben gaan we op naar het beloofde huisje...
Dus. We stappen de auto uit. Huisjes met golfplaten daken zijn geplant tegen de heuvel en daar staan shady figuren (het was immers al vrijwel donker) iets te doen. Wat precies is onduidelijk, maar het is vast niet veel goeds.
En op de weg slaat een groepje zwerfhonden ons gade met bovengemiddelde belangstelling.
Deur van de auto op slot dus maar. En voor noodgevallen een pakje ham voor de zwerfhonden.
Ons huisje is donker. Er is geen receptie. En inmiddels is het 23:00. (de zwerfhonden waren als volleerde aasgieren een paar stapjes dichterbij gekomen).
Mja. Hier was dus wel een hotel. Maar hoe we erin moesten komen was nog wel even een dingetje. Na een omslachtig ritueel van heen-en-weerlopen en naar binnen kijken (één van de zwerfhonden stond op de uitkijk, voor een stukje ham), besloten we aan te kloppen bij de buren.
Verhip! De deur ging open en, driewerf verhip!, dit was de vrouw van het huisje. We noemen haar even Ria. Ria was een type dat je wel kent: doorrookte stem en dito gezicht, een variëteit aan dierenprinten op zich dragend. En uiteraard: zo lekker gewoon gebleven.
Ria had eigelijk niemand verwacht, maar ze kon wel wat regelen. Ze bracht ons naar een huisje en toonde dit met de ´take-it-or-leave-it´air zoals het een Amsterdamse huisjesmelker betaamt. Dit was weliswaar geen verragt en beschimmeld hok in Osdorp. Maar het publiek: twee toch redelijk wanhopige Nederlanders was toch wel vergelijkbaar met de gemiddelde Nederlandse student uit de provincie die op zoek was naar dat ene lot uit de loterij.
We probeerden nog wat van de prijs af te krijgen. Maar volleerd huisjesmelker als Ria was, was dit uiteraard tevergeefs.
72 euro voor...
1. Een schone en goed uitgeruste keuken, waar we geen ster aan hadden omdat we niet meer gingen eten en de volgende dat alweer vroeg op pad gingen. Wel had de tafel cover van plastic en was de ruimte zo klinisch, dat dit haast wel een killroom moest zijn (iedereen die Dexter heeft gezien snapt waar dit over gaat)
2. Een douche die rechtstreeks uit de Amsterdamse studentenwoning leek geplukt. Wel handig voor als je je haren wilt wassen terwijl je toiletteert overigens.
3. ´Boven´ was er een slaapkamer met een stapelbed... soort van. De treden naar boven waren zo gemaakt dat je je voet hier alleen op kon zetten als je een medaillewaardige Russische balletdanser was.
Nu kan ik wel een piroëtje of twee, dus dat was geen probleem.
Eenmaal boven werd het echter pas echt spannend...
Er zijn 2 mogelijke scenario´s:
1. dit bed was gebouwd om aardbevingen te weerstaan. Door de flexibele constructie is het bed in staat mee te bewegen met zelfs de meest minime beweging. Het voelt weliswaar of het bed elk moment kan instorten, maar dat is een kleine prijs voor een aardbevingsbestendigheid tot wel 8 op de schaal van richter.
2. Het bed was zo catastrofaal wankel doordat het al vele aardbevingen had doorstaan en liep nu op haar laatste benen.
Afgezien van het bed, waren er geen gordijnen, wel schreeuwende Chilenen tot +- 3:00 en blaffende honden vanaf +-5:00
Kortom: ik heb lekker geslapen.
Gelukkig ging dat de volgende nacht veel beter...
Om 10:00 gaven we de sleutel met liefde terug aan Ria en begonnen we aan de zeven meren-route.
Jullie vragen je ongetwijfeld af: ´was dit het waard?´
Bekijk de foto´s, en oordeel zelf.
ps. Internet is erg traag hier, dus het zijn niet zoveel foto´s.
ps2. Er zijn ook foto´s van Bariloche toegevoegd in een aparte post.
Vooraf niets geregeld. San Martin is immers een mooi gelegen dorp dat ingericht is op vakantiegangers. Accomodatie zou dus geen probleem moeten zijn...
De eerste 3 hotels zijn echter vol. (NO HAY LUGAR = er is geen plek)
... en de volgende 7 ook. Inmiddels is het een uur of 10 en we zijn er wel een beetje klaar mee.
Op naar een cafe met Wifi, om onze redder in bange tijden, Booking.com, om hulp te vragen.
Maar zelfs Booking.com heeft ons niet veel meer te bieden voor deze avond. Gelukkig is er nog 1 huisje beschikbaar. Het is aan de dure kant, maar vooruit. Inmiddels is het 22:30 en we willen (na een lange autorit) stiekem toch wel graag slapen.
Na gereserveerd te hebben gaan we op naar het beloofde huisje...
Dus. We stappen de auto uit. Huisjes met golfplaten daken zijn geplant tegen de heuvel en daar staan shady figuren (het was immers al vrijwel donker) iets te doen. Wat precies is onduidelijk, maar het is vast niet veel goeds.
En op de weg slaat een groepje zwerfhonden ons gade met bovengemiddelde belangstelling.
Deur van de auto op slot dus maar. En voor noodgevallen een pakje ham voor de zwerfhonden.
Ons huisje is donker. Er is geen receptie. En inmiddels is het 23:00. (de zwerfhonden waren als volleerde aasgieren een paar stapjes dichterbij gekomen).
Mja. Hier was dus wel een hotel. Maar hoe we erin moesten komen was nog wel even een dingetje. Na een omslachtig ritueel van heen-en-weerlopen en naar binnen kijken (één van de zwerfhonden stond op de uitkijk, voor een stukje ham), besloten we aan te kloppen bij de buren.
Verhip! De deur ging open en, driewerf verhip!, dit was de vrouw van het huisje. We noemen haar even Ria. Ria was een type dat je wel kent: doorrookte stem en dito gezicht, een variëteit aan dierenprinten op zich dragend. En uiteraard: zo lekker gewoon gebleven.
Ria had eigelijk niemand verwacht, maar ze kon wel wat regelen. Ze bracht ons naar een huisje en toonde dit met de ´take-it-or-leave-it´air zoals het een Amsterdamse huisjesmelker betaamt. Dit was weliswaar geen verragt en beschimmeld hok in Osdorp. Maar het publiek: twee toch redelijk wanhopige Nederlanders was toch wel vergelijkbaar met de gemiddelde Nederlandse student uit de provincie die op zoek was naar dat ene lot uit de loterij.
We probeerden nog wat van de prijs af te krijgen. Maar volleerd huisjesmelker als Ria was, was dit uiteraard tevergeefs.
72 euro voor...
1. Een schone en goed uitgeruste keuken, waar we geen ster aan hadden omdat we niet meer gingen eten en de volgende dat alweer vroeg op pad gingen. Wel had de tafel cover van plastic en was de ruimte zo klinisch, dat dit haast wel een killroom moest zijn (iedereen die Dexter heeft gezien snapt waar dit over gaat)
2. Een douche die rechtstreeks uit de Amsterdamse studentenwoning leek geplukt. Wel handig voor als je je haren wilt wassen terwijl je toiletteert overigens.
3. ´Boven´ was er een slaapkamer met een stapelbed... soort van. De treden naar boven waren zo gemaakt dat je je voet hier alleen op kon zetten als je een medaillewaardige Russische balletdanser was.
Nu kan ik wel een piroëtje of twee, dus dat was geen probleem.
Eenmaal boven werd het echter pas echt spannend...
Er zijn 2 mogelijke scenario´s:
1. dit bed was gebouwd om aardbevingen te weerstaan. Door de flexibele constructie is het bed in staat mee te bewegen met zelfs de meest minime beweging. Het voelt weliswaar of het bed elk moment kan instorten, maar dat is een kleine prijs voor een aardbevingsbestendigheid tot wel 8 op de schaal van richter.
2. Het bed was zo catastrofaal wankel doordat het al vele aardbevingen had doorstaan en liep nu op haar laatste benen.
Afgezien van het bed, waren er geen gordijnen, wel schreeuwende Chilenen tot +- 3:00 en blaffende honden vanaf +-5:00
Kortom: ik heb lekker geslapen.
Gelukkig ging dat de volgende nacht veel beter...
Om 10:00 gaven we de sleutel met liefde terug aan Ria en begonnen we aan de zeven meren-route.
Jullie vragen je ongetwijfeld af: ´was dit het waard?´
Bekijk de foto´s, en oordeel zelf.
ps. Internet is erg traag hier, dus het zijn niet zoveel foto´s.
ps2. Er zijn ook foto´s van Bariloche toegevoegd in een aparte post.
-
18 Februari 2015 - 19:53
Wil:
Heeey wereldreizigers
Zoals we zien komt het allemaal wel in orde, niets regelen en toch slapen en dan nog in een aardbeving bestendig bed,wie wil dit niet en ook nog met schreeuwende Chilenen( wat doen die daar) wat wil je nog meer!!!!!!
Klink allemaal wel lekker ontspannen het verhaal leest lekker maar of dit ook zo is, het is maar goed dat jullie stress bestendig zijn. ik zou er flink van balen als ons dat overkwam.
Op de foto's ziet het er erg mooi uit geavanceerd landschap en mooie wateren, dat is pas ontspannen, gaan jullie weer op pad zonder iets te reserveren?
Ik wil wel met jullie ruilen wat omgeving betreft maar dat geregel ter plaatse heeft niet mijn voorkeur zoals jullie weten.
Hoe is het verkeer daar, te vergelijken met wat? je ziet helemaal geen auto;s op de foto
Nog veel plezier met en veilige reis verder
Groetjes
Wil
-
18 Februari 2015 - 21:49
Bert:
Jonge, jonge wat een prachtig land. En wat leuk om zoveel mooie foto's te zien. Geschreven op mijn eigen Samsung Android tablet! -
18 Februari 2015 - 21:53
Mama Ineke:
Wie ver reist heeft veel te vertellen...wat een avontuur weer! Ik zie het helemaalvoor me! En je ziet allessal reg kom. Wat is het mooi waar jullie zijn. Prachtige foto's trouwens. Laurens hoe bevalt het met het stuur in handen? Ben je al om hihi
Koeien op de weg kennen wij uit Zuid- Afrika. Knufs -
19 Februari 2015 - 10:22
Manon:
Wat dapper Jephta, dat je Lau achter het stuur laat zitten ...:)
Fijn om een beetje mee te genieten met jullie avonturen, het fleurt ons dagelijkse Mindshare-leventje een beetje op :)...
Prachtige foto's trouwens!
N-Joy!
-
19 Februari 2015 - 12:08
Marianne:
Hoi jullie twee,
haha Ik zag die avonturen voor me... En ook zo spannend geschreven. Ik zag idd de vleeshaken van Dexter voor me. En dan die enge mannen. Alleen de zwerfhonden deugen daar Amigo"s.
Dus hou de lekkere hapjes klaar!!!
DIT zijn de ECHTE reisverhalen waarvan je je hele leven smult als alles achter de rug is.
Wat een schitterende omgeving daar zeg!! En die meren zien er echt koud uit.
LAU autorijden!!!! Doorgaan mie koedoe!!! Niet aan mammie denken!!! Denk aan VRIJHEID!!!!!
Zoals de oude bard "Marco B" al zong.... Vrij zijn HIJ wil alleen maar vrij zijn etc....
Kennen jullie al oersentimentele Argentijnse liedjes?
Is het dieet nog steeds veel vlees????
Doeeeeg Ik ga proberen ook weer iets spannends te beleven. DAT zijn de krenten in de pap!!!
Dikke zoen van Marianne -
19 Februari 2015 - 13:17
Laurens :
Voor de criticasters van mijn rijkunsten: ik was anders best goed :p. Alleen dat schakelen is nog wel een dingetje.
Qua dieet: vlees en rode wijn doen ze toch echt wel het beste hier. Dat is echt ongeevenaard. Andere dingen...minder. Pizza's zijn over het algemeen een soort van broden en kaas is natuurlijk niet echt kaas. En kaas is hiermeen soort van appelmoes: het wordt eigenlijk overal in grote hoeveelheden opgegooid als het gerecht van origine niet Argentijns is. Maar de empanadas (soort pasteitjes) en quiche-achtige torta's kunnen zomaar heel lekker zijn. Voor op brood kan ik iedereen dulce de leche aanraden. Da's eigenlijk gewoon een soort caramel voor op brood. Alsof er een engeltje... ;)
De afgelopen dagen hadden we een goeie keuken in ons hostel en een mooie tuin ervij, dus toen vooralzelf gekookt. Geprobeerd roti in elkaar te zetten, maar das lastig als je met geen mogelijkheid aan kerrie kan komen...
Qua op pad zonder vooraf iets te boeken: daar zijn we, na wat mindere ervaringen, dus op teruggekomen. Het is gewoon hoogseizoen en ook de Argentijnen vieren vakantie op de plekken waar wij naartoe gaan. Het is soms best een puzzel om nog iets (betaalbaars) te vinden.
@Manoni: hang in there! Veel plezier op de wintersport! (of was dat nou al geweest?)
-
19 Februari 2015 - 13:24
Laurens :
Over de Chilenen: die zijn hier ook in overvloed. We zijn vanaf Mendoza namelijk eigenlijk in een rechte lijn naar het zuiden gegaan, dus we zitten eigenlijk continu max 200km van de Chileense grens af. -
19 Februari 2015 - 16:15
Sherida:
Er is helemaal niks mis met Osdorp!! Maar verder leuk stuk Lau! Enjoy! X -
20 Februari 2015 - 00:00
Laurens :
Sorry hee, my bad ;). Ik wist niet dat je mee las Jerry :p
Denk dat ik Schone toch maar ga wisselen...
Thanks! -
20 Februari 2015 - 16:35
Wil:
Heey daar hier ben ik weer het was me niet opgevallen dat de auto reed met jou aan het stuur Lau maar schakelen is altijd wel een punt je moet veel dingen tegelijk doen en met handen voeten ogen en geest tegelijk is even wennen goed dat je het gedaan hebt misschien krijg je er zin in kun je het rijbewijs niet daar halen,grapje!!!
Het is goed om op deze manier kennis te maken met auto rijden als er geen auto's op de weg zijn maar er is natuurlijk wel moed voor nodig chapeau Laurens alleen je ziet minder van de bijzonder mooie omgeving wat het betreft Argentijns vlees niet te versmadenvolgens mij is dat onovertroffen goede rdis verder en blijf vooral genieten van jullie belevenissen wij gaan morgen naar de uitkijk en Verjaardag vieren groetjes Wil -
01 Maart 2015 - 15:10
Ilja:
hey,
Ik liep ff achter met lezen, maar dit is een perfect leesvoer voor de zondagmiddag
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
